Mijn tatoeages: troost bij depressie

Dementie zit in de familie. Tatoeages helaas niet zo. De inktlijnen op mijn lichaam vertellen mijn persoonlijke verhaal, maar vooral herinneren ze
me aan wat écht belangrijk is.

Earth to earth, dust to dust – dat lijkt mijn eerste grote tatoeage te fluisteren.
We zijn allemaal gemaakt van dusty rubble, en vergeet dat vooral niet.
Het ontwerp van de twee tatoeages op mijn linker- en rechteronderarm komt oorspronkelijk uit één tekening. Ik maakte het ooit als flyer voor een van mijn workshops en ontdekte pas later dat het precies verbeeldde wat ik destijds als een essentiële waarheid zag:

Let op dat woordje moeten. Ik kan nogal… drammerig zijn als het gaat om klimaat en onze aarde. Mijn manier van activisme is helaas niet zo effectief als je aansluiten bij Extinction Rebellion of een buurtcomposthoop beginnen, maar als persoonlijke reminder werkt een tattoo perfect. Een stille hint voor mezelf: gedraag je als een earthkeeper.

We zijn gemaakt van de aarde – en terwijl zij ons draagt, zouden wij haar óók moeten dragen en respecteren.

Ironisch genoeg vergeet ik juist de mildere lessen van Moeder Aarde het snelst. Een van de belangrijkste:

Jarenlang heb ik geworsteld met depressie en eenzaamheid. Ik klampte me vast aan deze “energie” zoals een eekhoorn aan een boomstam – maar dan aanzienlijk minder elegant. De dieptepunten voelden soms als een constante, onontkoombare kracht. Het leven verloor zijn dimensie, zijn kleuren, zijn vibratie.

Alles is cyclisch. Het leven danst constant tussen Yin & Yang, tussen hoogtepunten en diepe dalen.

Ik voel me heus niet constant “happy flappy”, maar tegenwoordig helpt het me enorm om een dip te erkennen en er niet tegen te vechten. Belangrijker nog: erover praten met vrienden en familie.

De boeddhistische/tantrische praktijk van omarmen wat er is, zonder oordeel, helpt mij om energie in beweging te houden. Waar het anders vast zou komen te zitten, kan het nu stromen. Het kan zich hechten aan een andere boom, kan een andere sprong maken.

Mijn laagtes zijn niet langer een blokkade, maar onderdeel van de natuurlijke ebb & flow van het leven.

Worden alle tatoeages voortaan zo beladen? Nee hoor, absoluut niet.
Zodra je eenmaal “in de tatoeages zit”, wordt het al snel wat luchtiger. De drempel zakt.

Geen plannen echter om mijn lichaam vol te laten zetten met andere “essentiële” zaken, zoals tandenstokers. Hoewel… mijn tandarts zweert dat ze van levensbelang zijn om dementie te voorkomen.

En nee, niet elke tatoeage is zo diepzinnig

Het probleem met depressie is dat één cruciale les uit je bewustzijn lijkt te zijn gewist, namelijk:

Alles verandert (altijd).
Zelfs je diepste dal wordt ooit gerecycled, hernieuwd, getransformeerd. Altijd.